Hlaup!

Maður á aldrei að segja aldrei.

Fyrir ekki svo löngu sagði ég öllum sem vildu heyra að ég myndi aldrei hlaupa. En viti menn, gamla er byrjuð að hlaupa! Það voru umræður í vinnunni minni í vor um Reykjavíkurmaraþonið og hvaða vegalengdir allir ætluðu að hlaupa, og ég var í raun mönuð til þess að skrá mig í 10 km. Ég gæti talið skiptin á fingrum mér sem ég hafði farið út að hlaupa á ævi minni áður en þetta samtal átti sér stað. Venjulega hef ég hunsað svona og einfaldlega ekki langað til að hlaupa. En þarna small eitthvað og ég fann að mig langaði að prófa þetta. Ég fékk ráðleggingar hjá vinnufélaga sem hefur hlaupið maraþon um hvernig ég ætti æfa mig uppí þessa 10 km og svo bara byrjaði ég! Eitt kvöldið skellti ég buffinu á hausinn og kveikti á Runkeeper appinu í símanum mínum og hljóp (eða þið vitið, skokkaði). Síðan þetta kvöld hef ég farið samviskusamlega 1x-3x í viku út að hlaupa, fyrir utan næstum mánaðarfrí þegar ég fór erlendis og var veik. Ég byrjaði ein, en svo komst ég að því að Zanný vinkona mín var á nákvæmlega sömu buxunum svo við byrjuðum að hlaupa saman. Við höfum verið að hlaupa alveg frá 5 og uppí 10 km. Þetta er alltaf erfitt, en það sem hefur komið mér mest á óvart er hvað þetta er skemmtilegt! Maður er fljótur að sjá bætingar og manni líður svo hrikalega vel eftirá að hvert hlaup er erfiðisins virði.

Síðasta fimmtudag vorum við svo skráðar í okkar fyrsta “keppnis” hlaup! Ég set gæsalappir utan um keppnis, því jú, við erum bara byrjendur og ætluðum okkur enga stóra hluti. Okkur langaði bara einfaldlega til að prófa að taka þátt í hlaupi og okkar eina markmið var að vera ekki síðastar í mark. Vatnsmýrahlaupið var 5km og við vorum að klára þetta á rúmum 30 mínútum. Zanný var 42. í mark og ég 48. af 58 hlaupurum í okkar aldursflokki. Við gátum ekki kvartað undan því, þar sem við vorum ekki síðastar og vorum að bæta fyrri hlaupahraða um nokkar mínútur! En mikið fjandi var þetta erfitt! Það er tvennt ólkíkt að fara út að skokka létta 5 km eða taka þátt í hlaupi sem er 5 km. Maður vill bæta sig og reynir að halda í við þá aðila sem eru að hlaupa í kringum mann….keppnisskapið hefur áhrif. Síðasta kílómeterinn hugsaði ég oft um að hætta, en auðvitað gat ég það ekki!

Fyrir hlaupið ákvað ég að fjárfesta í alvöru hlaupaskóm, fyrst maður er nú einu sinni orðinn “hlaupari. Ég fór í Eins og fætur toga í Bæjarlindinni og keypti mér Brooks skó. Ég hafði heyrt svo ótrúlega góða hluti af þeim og ekki skemmdi fyrir að þeir voru á útsölu. Ég fékk mína á 15.000 kr og er núna búin að hlaupa í þeim þrisvar sinnum og það er algjör draumur! Ég var áður að hlaupa í einhverjum gömlum íþróttaskóm sem ég átti uppí skáp og var kominn með blöðrur og sár á fæturnar. Ég hugsa að það hefði verið sterkur leikur að kaupa sér hlaupaskó fyrr, en hey, betra er seint en aldrei.

Núna á laugardaginn erum við svo að fara að hlaupa 10 km í Reykjavíkurmaraþoninu, og er það þá í 2.skiptið á ævi minni sem ég hleyp 10 km. Um daginn hljóp ég þá á 71 mínútu, svo mitt eina markmið er að bæta þann tíma. Ég verð að viðurkenna að stressið er farið að sækja verulega á mig, en á sama tíma er ég spennt að sjá hvort ég geti bætt mig og upplifa loksins Reykjavíkurmaraþonið, sem allir láta svo vel af.

xx

Rósa Snapchat: rosasoffia

#Hlaup #Heilsa #Líkamsrækt